Πολυτίμη Αφροδίτη Αλεξοπούλου. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, που εξυμνεί την γυναικεία δύναμη απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Αλλά και το να ξεπερνάς τα εμπόδια του να είσαι γυναίκα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία που δεν συγχωρεί εύκολα ούτε δίνει ευκαιρίες.
Μια εισαγωγή στο Πολυτίμη Αφροδίτη Αλεξοπούλου
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσα βιβλία χάνονται μέσα στον σωρό των εκατοντάδων εκδόσεων. Ειδικά βιβλία που έχουν εκδοθεί από μικρούς εκδοτικούς οίκους. Κάποιοι λένε πως εάν ένα βιβλίο αξίζει θα βρει τον δρόμο του. Εγώ πιστεύω όμως πως σπάνια συμβαίνει αυτό. Για αυτό και χαίρομαι που τουλάχιστον μέσα από αυτό το blog μπορώ και σας παρουσιάζω αρκετές φορές βιβλία που αξίζει να ψάξετε. Ένα από αυτά λοιπόν είναι και το Πολυτίμη της Αφροδίτης Αλεξοπούλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συρτάρι.
Περίληψη Πλοκή Πολυτίμη Αφροδίτη Αλεξοπόυλου
Η Πολυτίμη είναι ένα νεαρό κορίτσι που θέλει να μάθει γράμματα, να σπουδάσει και να διεκδικήσει τα όνειρα της. Δυστυχώς όμως στο χωριό στο οποίο ζει κανένα από τα νεανικά της όνειρα δεν χωρά.
Ο σκοπός της γυναίκας είναι ο γάμος κι η οικογένεια. Εμείς θα σου τον βρούμε τον γαμπρό και το καθήκον σου θα ‘ναι να τον υπηρετείς. Πού ακούστηκε γυναίκα να μαθαίνει πολλά γράμματα; Και που πας σχολείο πολύ σου είναι. Μου φαίνεται πήραν τα μυαλά σου αέρα».
Έτσι η Πολυτίμη αποδεχόμενη την μοίρα της, θα υποταχθεί και θα ακολουθήσει το πεπρωμένο των κοριτσιών της εποχής της. Ο αρραβώνας που θα κάνει όμως θα πάρει μια τροπή που θα αλλάξει εντελώς την πορεία της και θα την καλέσει να επιλέξει έναν πολύ δύσκολο δρόμο που της επιφυλάσσει όμως πολλές εκπλήξεις και πολλές προκλήσεις.
Εισχωρώντας στο Πολυτίμη Αφροδίτη Αλεξοπούλου
Η συγγραφέας Αφροδίτη Αλεξοπούλου αναπλάθει και μας παρουσιάζει μια κοινωνία με συγκεκριμένες προοπτικές και στενές αντιλήψεις. Μια ανδροκρατούμενη κοινωνία που η γυναίκα ζει εντός της με περιορισμένα δικαιώματα και ένα σωρό υποχρεώσεις.
Με εξαιρετική διεισδυτική ματιά και λόγο μεστό, λιτά περιγραφικό που εστιάζει στο συναίσθημα αλλά και στην σκληρή πραγματικότητα που αποτελεί έναν τρόπο σκέψης που δύσκολα μπορεί να προσπελαστεί, μας σκιαγραφεί μια κεντρική ηρωίδα την Πολυτίμη η οποία από την μια πλευρά κουβαλά την μοίρα της γυναικείας της φύσης. Είναι γυναίκα με προκαθορισμένη μοίρα αποκλεισμένη από την μόρφωση και προορισμένη να παντρευτεί αφού έχει ξεπουληθεί σαν εμπόρευμα. Γίνεται θυσία για φιλοδοξίες άλλων. Δεν έχει λόγο και αν για μια στιγμή νομίζει πως έχει τελικά αυτός δεν μετρά.
Περνάει πολλά εμπιστεύεται λάθος ανθρώπους προδίδεται από αυτούς που αγαπά. Από την άλλη πλευρά όμως τολμά -και αυτή είναι η τεράστια τελικά δύναμη της – να δραπετεύει κυνηγημένη κάθε φορά ψάχνοντας την πίστη και την ελπίδα που θα της δώσει φως.
Την πονάει η απόρριψη των δικών της ανθρώπων. Αναγκασμένη να κρατά αποστάσεις σε ότι την κάνει να νιώθει ασφάλεια σε ότι της ξυπνά συναισθήματα αγάπης και ελπίδας για μια καλύτερη ζωή. Αναγκασμένη να αποστασιοποιηθεί από τα πάντα. Φοβισμένη να εμπιστευτεί για να μην προδοθεί. Με προσεγμένα ανοίγματα για να δοκιμάσει τις δυνάμεις της και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή η ελπίδα της να πάρει θετικό πρόσημο.
Οι άγραφοι νόμοι της κλειστής κοινωνίας θα την ακολουθούν για χρόνια μέχρι την στιγμή που οι επιλογές της και το αποτέλεσμα τους θα την κάνουν να τους ανατρέψει με έναν τρόπο εμφατικό και απόλυτο. Γιατί τα πάντα αλλάζουν μέσα από τις επιλογές μας και την τόλμη των αποφάσεων μας να αποφασίζουμε εμείς για την ζωή μας και όχι οι άλλοι. Με συμμάχους φανερούς και κρυφούς. Με εμπόδια που αλλάζουν και ανεβοκατεβάζουν τις ελπίδες και την αισιοδοξία. Με ρήγματα που σταδιακά δημιουργεί η νοσταλγία της οικογένειας αλλά και η ανάγκη του έρωτα. Του αληθινού έρωτα που δημιουργεί εμπόδια και λοξοδρομεί σχέδια και αποφάσεις.
Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο κάτι που φέρνει κοντά τον αναγνώστη με την ψυχή και τον συναισθηματικό κόσμο της πρωταγωνίστριας. Μικρά κεφάλαια που δεν κάνουν κουραστική την ανάγνωση αντίθετα δίνουν πολύ όμορφη την ροή και την μετάβαση στα διάφορα στάδια της ζωής της Πολυτίμης και μας κάνουν να δούμε άμεσα τον τρόπο με τον οποίο ουσιαστικά αλλάζει την πορεία του εαυτού της και της εξέλιξης της διεκδικώντας πια τα όνειρα της. Κάνοντας με αγώνα πολύ, εφικτούς τους μέχρι πρότινος απλησίαστους στόχους της.
Η δύναμη της θέλησης. Το πείσμα, η υπομονή και η επιμονή. Η δύναμη της συγχώρεσης, αλλά και η αποδοχή έστω και αργά των λαθών που έχουν προκαλέσει μεγάλο κακό στην ψυχή και στην καρδιά. Η αγάπη και ο πραγματικός έρωτας που έρχεται τελικά από επιλογή και όχι από υποχρέωση. Η διεκδίκηση και οι επίτευξη των στόχων που είναι κομμάτι προσωπικής απόφασης και όχι αξίωση κάποιου άλλου. Αναδεικνύουν με τρόπο μοναδικό πως η μοίρα δεν καθορίζεται αποκλειστικά αλλά μεγάλο κομμάτι της το καθορίζει η προσωπική σφραγίδα των δικών μας αποφάσεων και διεκδικήσεων.
Εν κατακλείδι
Η Πολυτίμη είναι ένα μυθιστόρημα που αποδεικνύει πως μια ιστορία δεν χρειάζεται πολλές σελίδες για να αναπτυχθεί και πολλές λεπτομέρειες για να αναδειχθεί. Ο λόγος και η εξαιρετική τοποθέτηση των γεγονότων είναι αυτά τα στοιχεία που τραβάνε τον αναγνώστη να δεθεί με την ιστορία και να λατρέψει την ηρωίδα και κάποιους από τους ήρωες που την πλαισιώνουν. Είναι μια ιστορία που μοιάζει εύκολη και γνωστή, αλλά έχει να μας πει τόσα μα τόσα πολλά.
Ορεινό χωριό 1950
Ο ιδρώτας κυλούσε στο μέτωπό μου. Οι επαναλαμβανόμενοι πόνοι διαπερνούσαν κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Έπρεπε να είμαι γενναία, για να τα καταφέρω. Είχα ακούσει για τις ωδίνες του τοκετού, αλλά πίστευα πως είναι υπερβολές. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να συγκεντρωθώ στη φωνή της μαίας. «Πόσες ώρες ακόμη θα υποφέρω, για να βγεις από τα σπλάχνα μου», αναρωτήθηκα.
«Έλα κόρη μου, σπρώξε όταν έρχεται ο πόνος. Μην τα παρατάς, κοντεύουμε». Δε μου διέφυγε η ανήσυχη ματιά της προς τη μάνα μου. Εκείνη έστεκε δίπλα και κάρφωνε το βλέμμα της πάνω μου. Ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να με συγχωρέσει ποτέ. Πόσο ανάγκη είχα να μου έσφιγγε το χέρι, να σκουπίσει τον ιδρώτα από το πρόσωπό μου. Ήξερα πως δε θα το κάνει. Δε λύγιζε εύκολα η Δέσπω.
«Τελειώνουμε, κυρα-Μάρω; Το ξημερώσαμε», γκρίνιαξε.
Οι πόνοι γίνονταν όλο και εντονότεροι. Σε λίγο θα ερχόταν στη ζωή το παιδί μου κι ο ερχομός αυτός όμως δεν ήταν γιορτή. Ο πατέρας της δεν αγωνιούσε ούτε για μένα ούτε για το παιδί. Το έβαλε στα πόδια μόλις το έμαθε. Οι πόνοι επέστρεφαν πιο έντονοι, αλλά ο πόνος, αυτός στην καρδιά μου, δεν ήξερα αν θα κόπαζε ποτέ.
«Σπρώξε, κόρη μου. Βλέπω το κεφάλι. Σε λίγο θα το έχεις στην αγκαλιά σου», η μαία επέμενε. Μόνο αυτή αγωνιούσε για σένα, μικρό μου.
Έσπρωχνα με όση δύναμη μου είχε απομείνει… και ξαφνικά… ένιωσα να ξεγλιστράς από μέσα μου. Το κλάμα σου ήχησε στα αυτιά. Η καρδιά μου αγαλλίασε.
«Να σου ζήσει, Πολυτίμη μου. Είναι κοριτσάκι».
«Είσαι το πιο όμορφο πλάσμα που έχω δει», ψιθύρισα. «Καλώς ήρθες στη ζωή μου, κόρη μου».
Έστρεψα το βλέμμα μου στη μάνα μου.
«Τι με κοιτάς; Έννοια σου και την ξέρω τη δουλειά μου», είπε και μου γύρισε την πλάτη. «Κυρα-Μάρω πάμε έξω να τα πούμε», την άκουσα να λέει. «Το έκανες το καθήκον σου. Τώρα οι δυο μας».
