Η κραυγή του Φεγγαριού του Θοδωρή Δεύτου είναι μια αληθινή ιστορία που εκτυλίσσεται την δεκαετία του 1980 στα χωριά της Μάνης. Μια αληθινή ιστορία που αναδεικνύει σε έντονο βαθμό τις αγκυλώσεις μας κοινωνίας που ζει και αναπτύσσεται σε ένα καταπιεστικό συντηρητικό περιβάλλον.
Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί. Μπορούν οι αληθινές ιστορίες να ξεπεράσουν την μυθοπλασία; Και όμως μπορούν ειδικά όταν οι ιστορίες αυτές αγγίζουν πραγματικά μέσα από την προσέγγιση του συγγραφέα, που με έναν τρόπο ευαίσθητο και προσεκτικό αγγίζει και το θέμα καθαυτό. Αλλά και κατορθώνει να σκιαγραφήσει ήρωες που κουβαλούν στους ώμους τους τις πραγματικές διαστάσεις μιας αληθινής ιστορίας που συγκλονίζει.
Η υπόθεση του βιβλίου Η κραυγή του φεγγαριού βασίζεται σε αληθινά γεγονότα
Ο καθηγητής Αριστείδης Ντόκας διορίζεται καθηγητής μαθηματικών σε ένα Λύκειο της Αερόπολης. Οι ιδιαιτερότητες της Ελληνικής επαρχίας, και κυρίως ενός τόπου όπως η Μάνη, που αποτελείται από ανθρώπους σκληρούς σε ένα τοπίο γεμάτο πέτρα, θα περάσουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου με περιγραφές γλαφυρές και με εικόνες που απεικονίζουν επακριβώς γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα.
Σε μια εποχή όπως η σημερινή, που η κοινωνία μας βρίθει από πολλά και δύσκολα κοινωνικά ζητήματα, ο συγγραφέας Θοδωρής Δεύτος γράφει ένα μυθιστόρημα γεμάτο από ερωτήματα, προβληματισμούς και επισημάνσεις για την θέση της γυναίκας, σε ένα περιβάλλον συντηρητικών ηθών και αυστηρών παραδόσεων. Ο πατέρας αφέντης, σε μια κλειστή κοινωνία γεμάτη με δικούς της κώδικες τιμής, υποταγής και σιωπής. Η ενδοοικογενειακή βία, αλλά και τα πολλά μυστικά. Τα μυστικά και οι αναγκαστικές αποφάσεις στις οποίες οδηγούνται κάποιοι άνθρωποι προκειμένου να κρύψουν και να σκεπάσουν καταστάσεις μη αποδεκτές σε μια κοινωνία που καιροφυλακτεί να κρίνει, να σχολιάσει και να χλευάσει.
Παράλληλα παρακολουθούμε την ιεραρχία της Μανιάτικης οικογένειας. Που είχε πάντα την αξία της και τον σεβασμό της. Μέσα από συγκρίσεις και περιγραφές των οικογενειών προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον τρόπο που εισβάλει το κακό και η βρωμιά στην σκέψη ενός από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. Πως μετατρέπεται ο σεβασμός, η αγάπη η τιμιότητα που έχει εισπράξει κάποιος από την οικογένεια του, σε κάτι σκοτεινό, ακραίο και μιαρό;
Μέσα από την ιστορία του Αριστείδη Ντόκα, γνωρίζουμε και κατανοούμε τις δυσκολίες στην εκπαίδευση την δεκαετία του 80 στην επαρχία. Αλλά παράλληλα βιώνουμε και τον γόρδιο δεσμό συναισθηματικών εμπλοκών, ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν είναι εφικτό να αγαπηθούν λόγω θέσης και άλλων καταστάσεων.
Ο συγγραφέας κατορθώνει να διατηρήσει τις λεπτές ισορροπίες σε όλα τα σημεία της πλοκής. Σε όλα τα στάδια της καταγραφής των συναισθημάτων. Αλλά και της εξέλιξης των ηρώων, καθώς αυτοί βιώνουν τα θετικά και τα αρνητικά της ζωής τους. Κυρίως όμως καθώς ανεβαίνουν τον Γολγοθά που τους όρισε η μοίρα τους. Μπορεί άραγε η αποφασιστική παρέμβαση κάποιων ανθρώπων να περιορίσουν το κακό και να αλλάξουν την πορεία των γεγονότων;
Σκληρές συμπεριφορές. Συμπεριφορές κουκουλωμένες σε ένα πέπλο πατριαρχίας. Αλλά και σε ένα πέπλο δύναμης που ξεσπά την κατάλληλη στιγμή, κρατώντας ζωντανή την ελπίδα. Που παλεύει να υπερισχύσει η δικαιοσύνη και να επιβληθεί η τιμωρία.
Άνθρωποι ναι μεν σκληραγωγημένοι, αλλά παράλληλα και σκληροί. Ικανοί να μετατρέψουν τα προτερήματα τους στα μεγαλύτερα αγκάθια τους. Παράλληλα με έκανε να αναρωτηθώ μέσα από την ιστορία: Ποια είναι η κινητήριος δύναμη που αλλάζει τον ψυχισμό των ανθρώπων; Τους μετατρέπει από εν δυνάμει καλούς σε τέρατα; Και αντίστοιχα ποια ή δύναμη εκείνη που μετουσιώνει σε αντοχή την κάθε κακουχία και την κάθε δυσκολία; Και ανάμεσα σε όλα αυτά ο έρωτας. Μπορεί άραγε ο έρωτας να αποτελέσει το γιατρικό σε μια ψυχή που έχει βιώσει τον απόλυτο πόνο και τον απόλυτο εξευτελισμό;
Οι ρίζες μιας παράδοσης που αντί να γίνουν αλυσίδες διάδοσης καλών στοιχείων, γίνονται πολλές φορές αλυσίδες βαρίδια που κρατάνε δέσμιους και εγκλωβισμένους ανθρώπους στην σιωπή του μαρτυρίου τους. Έτσι αντί οι ρίζες της παράδοσης να μας δώσουν φως και να γίνουν πυξίδα εξέλιξης. Πολλές φορές γίνονται βρόγχος και παράγουν σκοτάδι.
Οι ήρωες είναι φθαρτοί με ορατά τα ελαττώματα τους. Με αδυναμίες και ακραίες συμπεριφορές πολλές φορές. Ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να τους ωραιοποιήσει, αλλά να αναδείξει μέσα από αυτούς την ασχήμια του ανθρώπινου εγωισμού, την αλαζονεία, αλλά και τα αποτελέσματα μιας προσποιητής συμπεριφοράς προκειμένου κάποιος να γίνει αρεστός στα κοινωνικά πρότυπα. Στον αντίποδα το εύθραυστο των ηρώων του αναδεικνύει ακόμα πιο έντονα την δύναμη που αναδύεται τελικά μέσα από την αγάπη, το έντονο ένστικτο της μητρότητας και την απονομή της ηθικής κάθαρσης που θα ορίσει τους δικούς της νόμους σε αυτό το συγκλονιστικό ανοσιούργημα που βιώνει η πρωταγωνίστρια της ιστορίας.
Η κραυγή του Φεγγαριού αξίζει να διαβαστεί σαν μια αληθινή ιστορία, σημείο αναφοράς σε μια κοινωνία που κρύβει πολλά και σκοτεινά κομμάτια στους κύκλους της ακόμα και σήμερα, Αλλά παράλληλα κρύβει και τα σημεία εκείνα που μπορούν να αναθερμάνουν την ελπίδα μέσα μας. Γιατί πάντα πίσω απο το σκοτάδι βρίσκεται το φως. Και πίσω από το κακό η καλοσύνη.
“Να μετράς την ζωή με το χαμόγελο και όχι με τα δάκρυα.”
“Στην ζωή δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Απλά κάποιες στιγμές πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, για να ξεφύγεις από αυτά.“
