Blog

Κυνήγι τρούφας Βάιος Κουκκόνης από της Εκδόσεις Πνοή. Ένα ανατρεπτικό ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου.

Μια εισαγωγή στο Κυνήγι τρούφας Βάιος Κουκκόνης

Πάμε να σας ξεναγήσω στο Κυνήγι τρούφας Βάιος Κουκκόνης. Σε ένα ιδιαίτερο κυνήγι συναισθημάτων και κρυφών προθέσεων. Σε ένα κυνήγι που θα ξεγυμνώσει πολλά από τα θεωρητικά κατεστημένα που θα αποκτήσουμε κατά την διάρκεια της γνωριμίας μας με την πλοκή και τους ήρωες και που θα αναθεωρήσουμε σχεδόν τα πάντα από αυτά όταν θα συλλέξουμε όλα τα στοιχεία στην πορεία μας προς την πραγματική αλήθεια των γεγονότων αλλά κυρίως στην πραγματική αλήθεια που κουβαλάει ο κάθε ήρωας μέσα του.

Περίληψη – Πλοκή

Το κυνήγι Τρούφας είναι μια ιστορία δράσης και ανατροπών που ξεκινά με μια σειρά δολοφονιών που γίνονται πριν πέντε χρόνια και μια σειρά δολοφονιών που γίνεται μόλις πριν λίγες ημέρες. Κοινό τους στοιχείο η Τρούφα. Το κυνήγι αυτού του υπόγειου θησαυρού είναι ένα κυνήγι σκοτεινό και ταυτόχρονα φωτεινό μιας και οι επικίνδυνες προκλήσεις που δημιουργούν οι ξεχωριστές κάθε φορά συνθήκες για την αναζήτηση αυτού του υπόγειου θησαυρού, μας οδηγεί στα μυχια της ψυχής των ηρώων. Στα μυχια της αντοχής της ανθρώπινης συνείδησης. Που πότε γιγαντώνεται και πότε καταποντίζεται. Πάντα όμως μέσα από την μοναδική και ξεχωριστή πορεία που ακολουθούν τα γεγονότα, οι σκέψεις και οι εξελίξεις. Τα πάντα έχουν την εξήγηση τους και την αλληλουχία τους.
Ο άντρας που μόλις συνέρχεται από το κώμα που βρίσκεται εδώ και καιρό είναι ο μόνος που μπορεί να λύσει το κουβάρι και να αποκαλύψει τον πραγματικό ένοχο ή τους πραγματικούς ενόχους. Ποιος κρύβεται πίσω από τα εγκλήματα στο χθές και ποιος στα εγκλήματα στο σήμερα; Ποιός ή ποιοί ζητούν εκδίκηση και γιατί; Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που ενώνει πρόσωπα καταστάσεις και συναισθήματα. Ποιος θα είναι ο καταλύτης που θα τροχοδρομήσει τα πάντα στην σωστή κατεύθυνση και θα ρίξει φως σε κάθε σκιά, σε κάθε κενό σημείο και θα αποδώσει σε όλα την αληθινή τους διάσταση;

Το μυθιστόρημα χωρίζεται και εστιάζει σε τέσσερα νοερά σημεία. Στην γνωριμία μας με την Κατίνα που παίζει φυσικά κεντρικό ρόλο στην ιστορία μας. Στο σκηνικό και στα πρόσωπα που εν αγνοία τους ή εν γνώση τους θα εμπλακούν στην πρώτη σειρά φόνων πέντε χρόνια πριν. Στο σκηνικό των φόνων στο σήμερα. Και στο ξεκαθάρισμα της τελικής εικόνας που θα ανατρέψει πολλά από αυτά που ως τότε πιστεύαμε και για τα πρόσωπα και για τα γεγονότα. Όλα αυτά γίνονται με διάφορα φλας μπακ, που κεντράρουν στον ψυχισμό των ηρώων, αλλά και στα γεγονότα κλειδιά που βάζουν στην σωστή θέση την ροή των όσων έχουν συμβεί.

Εισχωρώντας στο Κυνήγι τρούφας Βάιος Κουκκόνης

Το κυνήγι Τρούφας είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου που τολμά να επιχειρήσει κάτι εκπληκτικό. Κάτι μοναδικό. Επιχειρεί να μας αναγκάσει να δούμε το πραγματικό πρόσωπο των ανθρώπων μέσα από τις ίδιες τις αναμνήσεις τους. Μέσα από τις αναμνήσεις που φωτίζονται και τονίζονται διαρκώς με ένα διαφορετικό χρώμα μέχρι να πάρουν την σωστή απόχρωση στον καμβά των εξελίξεων.Τα συναισθήματα μεταλλάσσονται και ανασυντάσσονται διαρκώς μέσα από την φθορά που προκαλούν τα ίδια τα αποτελέσματα των πράξεων καθώς γίνονται ορατά κάτω από διαφορετικά πρίσματα, ενόσω τα πάντα κατακλύζονται από τις ενοχές, τις τύψεις ή τις αμετανόητες αποφάσεις.

Σε ένα σφιχτοδεμένο κουβάρι αδιευκρίνιστων πράξεων, οι αθώοι προσπαθούν να αποδείξουν την αθωότητα τους το ίδιο και οι ένοχοι. Το επίσης εξαιρετικό στοιχείο: στην ιστορία μας υπάρχουν ένοχοι πολλών ταχυτήτων. Οι ένοχοι που μετανιώνουν. Οι ένοχοι που μένουν αμετανόητοι και συνεχίζουν το σατανικό τους παιχνίδι ακάθεκτοι. Οι ένοχοι που είναι ανίκανοι να αντιδράσουν και συνεχίζουν να γίνονται έρμαια στις αποφάσεις των άλλων.

Και οι αντιδράσεις αυτών των ενόχων εντελώς διαφορετικές όταν αντιληφθούν το μέγεθος της ενοχής τους. Είτε μετανιωμένοι θα αναζητήσουν την προσωπική τους εξιλέωση με την τιμωρία των υπόλοιπων υπευθύνων ή εμμένοντας στον σκοτεινό δρόμο που έχουν επιλέξει θα προσπαθήσουν να βάλουν τέρμα στην τελευταία ελπίδα να αποκαλυφθεί το σύνολο της πραγματικής αλήθειας που μένει θαμμένη εντός τους. Ανάμεσα τους όμως οι αστάθμητοι παράγοντες που θα αναδείξουν ακόμα περισσότερο το μέγεθος των απερίσκεπτων πράξεων που ελέγχονται από ιδιοτελή πάθη.

Σε όλη την πορεία της εξέλιξης προσδοκούμε να μιλήσουν τα στοιχεία που συλλέγουμε από τις αναμνήσεις των ηρώων για να δώσουμε απαντήσεις στις ατέλειωτες ερωτήσεις που γεννάει το μυστήριο που εχει απλωθεί παντού. Περιμένουμε υπομονετικά να ειπωθούν με το σωστό τους μέγεθος οι αλήθειες εκείνες που όλοι οι μάρτυρες ορκίζονται πως τις κατέθεσαν. Σαν θεατές ψάχνουμε να βρούμε ποιος λέει αλήθεια και ποιος λέει ψέματα. Ποιος είναι ο αυθεντικός και ποιος είναι ο σκάρτος. Για να καταλάβουμε τελικά πως μονάχα τα στόματα που επέμεναν να μη μιλούν μπορούν να αποκαλύψουν τα πραγματικά γεγονότα. Γιατί η αλήθεια βρίσκεται κάπου μπροστά μας κάπου δίπλα μας. Και για να βρούμε αυτή την αλήθεια θα πρέπει να κατανοήσουμε τον χώρο, τον χρόνο και κυρίως το πως και το γιατί γίνονται όλα.

Αλλά κυρίως το γιατί ένα νέο κορίτσι μένει τραγικά εγκλωβισμένο σε μια μοίρα που θα μπορούσε να ήταν διαφορετική αν και εφόσον δεν ζούσε μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων που έχουν χάσει κάθε σεβασμό σε ιδανικά και αξίες βάζοντας πάνω από κάθε τι τα εγωιστικά ένστικτα. Τις προσωπικές φιλοδοξίες και τους προσωπικούς φόβους.

Ο συγγραφέας τοποθετεί τα πάντα κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μας δίνει τα στοιχεία σταδιακά, τις μαρτυρίες διαδοχικά σε μια δαιδαλώδη πορεία στον λαβύρινθο της ψυχής των ηρώων του καθώς ψάχνουν είτε να βρουν τον εαυτό τους ή να χωθούν ακόμα πιο βαθιά στον βούρκο των ανήθικων επιλογών τους. Ο μίτος της Αριάδνης τους δεν αρκεί για να βγουν από τα αδιέξοδα τους. Για να βρουν την έξοδο από τον λαβύρινθο τους και συνάμα την σωτηρία τους πρέπει να συνδέσουν τον νού με την καρδιά και να δημιουργήσουν ένα κράμα συμπαγές και αδιαπέραστο, που θα γίνει η πυξίδα που θα τους δείξει τον σωστό προσανατολισμό. Η εξέλιξη της πλοκής είναι σαν να ελέγχεται από ένα προβολέα που ρίχνει φως και σκοτάδι σε στιγμές επιλεγμένες στα ξαφνικά και αναπάντεχα ώστε να ξεσκεπάσει το ψεύτικο και να αναδείξει το αληθινό. Να εστιάσει στα τραγικά λάθη και στις κίβδηλες συμπεριφορές και να διογκώσει το μέγεθος των ευθυνών καθώς το ξαφνικό φως απλώνεται παντού ξεγυμνώνοντας την ενοχή αλλά και την άγνοια. Αποκαθηλώνοντας και αποδομώντας κάθε ψεύτικο συναίσθημα και ρίχνοντας την κουρτίνα κάθε ψευδεπίγραφης σχέσης.

Το κλειδί που ξεκλειδώνει τα καλά κρυμμένα μυστικά που κάποιοι θα ήθελαν να καταχωνιάσουν…είναι η ίδια η πλεονεξία ή ίδια η ψευδαίσθηση της υπεροχής και της εξουσίας της πολιτικής δύναμης και του χρήματος. Αλλά και η απόλυτη συντριβή χαρακτήρων καθώς θα έρθουν στην απόλυτη επαφή με τα όσα προκάλεσαν με την υποκειμενική αντίληψη των όσων έχουν συμβεί.

Οι ήρωες έχουν μια εσωστρέφεια μοναδική. Μια εσωστρέφεια που αντανακλά εξαιρετικά τον ψυχικό τους κόσμο που ο συγγραφέας αποδίδει συγκλονιστικά. Άλλος ο εσωτερικός τους κόσμος και άλλος ο εαυτός που βγάζουν προς τα έξω. Και όχι μόνο. Η εσωτερική τους απομόνωση, ή μοναξιά, η προσωπική τους ιδιοτέλεια, οι λάθος λόγοι που κινούν και υποκινούν τις επιλογές τους είναι η κινητήριος δύναμη του κακού που εισέρχεται μέσα τους χωρίς γυρισμό. Οι λόγοι που διαβρώνουν την ψυχή τους και εξαγοράζουν την συνείδηση τους είναι και οι λόγοι που τελικά θα τους οδηγήσουν από δρόμους αμφίπλευρους στην εκδίκηση, στην εξιλέωση στην λύτρωση και στην Νέμεση.

Και ένα ακόμα συγκλονιστικό στοιχείο η Νέμεση σε αυτή την ιστορία δεν ξεχωρίζει σε καμία περίπτωση αυτούς που αποδίδουν δικαιοσύνη εξιλέωσης και αυτούς που λαμβάνουν την τιμωρία του Νόμου και την αυτοδικία των ανθρώπων, Είναι όλοι ένοχοι απέναντι σε αυτό που επέλεξαν. Σε αυτό που μπορούσαν να κάνουν αλλά δεν έκαναν. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως η αναθεώρηση δεν μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Οι ευθύνες δεν αλλάζουν μπορούν να αλλάξουν όμως έστω και αργά οι συνθήκες της τιμωρίας και της απόδοσης μιας ετεροχρονισμένης δικαιοσύνης. Νομίζεις πως δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι και όμως.

Όταν θέλεις να αλλάξεις κάτι πρέπει να μετατρέψεις τον θυμό σε δύναμη. Την απόγνωση σε αντοχή. Για να πληρώσουν όλοι έμπρακτα το τίμημα του να συνθηκολογείς με το κακό και το άδικο.

Ο πόνος και η αδικία δεν είναι κιμωλία σε μαύρο πίνακα για να πάρεις ένα σφουγγάρι και να τα σβήσεις όλα.. Χαράζονται στην ψυχή και το μυαλό με πυρωμένο σίδερο και δεν σβήνουν ποτέ. Μένουν εκεί να ζητούν δικαιοσύνη. Και η δικαιοσύνη έρχεται αργά ή γρήγορα για όλους άμεσα ή έμμεσα. Με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους. Που υπερτονίζουν τις στιγμές εκείνες που χωρίζουν το καλό από το κακό με ένα λεπτό νήμα. Την αγάπη και το μίσος. Το φως και το σκοτάδι. Μια εύθραυστη ισορροπία που αρκεί ένα σύννεφο του ανέμου για να την ανατρέψει. Αλλά και να αναδείξει την δύναμη των αποφάσεων μας.
Γιατί εμείς αποφασίζουμε την μοίρα μας, εμείς την φτιάχνουμε και εμείς την καταστρέφουμε

Το κυνήγι της τρούφας είναι ένα παιχνίδι συγχώρεσης ή ένα παιχνίδι εκδίκησης; Είναι κατά την άποψη μου και τα δύο. Η τρούφα αυτός ο πολύτιμος μύκητας που βρίσκεται κρυμμένος στη γη συμβολίζει όλα τα υπόγεια συναισθήματα. Όλα τα υπόγεια κίνητρα. Όλες τις υπόγειες πράξεις που αναπάσα στιγμή θα βγουν στο φως επισκιάζοντας όπως η γεύση της το κάθε τι άλλο, Το κυνήγι της τρούφας γίνεται ο σύνδεσμος που θα ενώσει μια ολόκληρη παρέα αλλά και ο σύνδεσμος που θα τους χωρίσει. Ο σύνδεσμος που θα τους παγιδεύσει. Ο σύνδεσμος που θα ξεσκεπάσει όλη την κρυμμένη και θαμμένη αλήθεια των Πρωταγωνιστών και θα την φέρει επιτέλους στο φως.

Το μυστικό της απήχησης αυτού του βιβλίου στην καρδιά μου ήταν η τόλμη του συγγραφέα να συνδυάσει και να συνδέσει την αστυνομική πλοκή με το γενικότερο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας που πάσχει από τις ρίζες της. Με έναν τρόπο άκρως μεθοδικό, ανοίγει μια τομή στο βάθος της σημερινής κοινωνίας όπου βλέπει κανείς ξεκάθαρα το μείγμα των παθών που καθόρισαν τη μοίρα των ηρώων, αλλά και τα στοιχεία εκείνα που αντίστοιχα τροφοδοτούν τις δικές μας σκέψεις για τους πρωταγωνιστές αυτού του βιβλίου. Για την εικόνα που έχουν όταν παρουσιάζονται μπροστά μας μασκαρεμένοι και την εικόνα που έχουν όταν το προσωπείο θα πέσει και θα φανερωθεί ο πραγματικός εαυτός τους. Και όλο αυτό δρομολογείται μέσα από ένα ιδιόμορφο σκηνικό εκδίκησης όπου ο κυνηγός γίνεται θήραμα και το θήραμα κυνηγός.

Ο συγγραφέας μας μυεί σε έναν κόσμο σκοτεινό σκεπασμένο από την εσωστρέφεια μιας κλειστής επαρχιακής κοινότητας. Έναν κόσμο κεκαλυμμένο με το εικονικό πέπλο της χλιδής του πλούτου και της υποκρισίας. Μας φέρνει σε επαφή με μια κοινωνία πνιγμένη από προκαταλήψεις και στιγματισμούς.
Μα κοινωνία που ξεθάβει το παρελθόν και το κάνει παρόν. Που αναγκάζει τους ανθρώπους της να κουβαλούν επάνω τους διαρκώς αυτό το παρελθόν μέχρι που αυτό γίνεται τελικά το μέλλον τους.

Μια κοινωνία που αντί να στιγματίζει θα έπρεπε να δείχνει με το δάχτυλο όλους αυτούς που συγκαλύπτει μόνο και μόνο επειδή έχουν δύναμη εξουσία και πλούτο.

Αξίες όπως η οικογένεια η φιλία ο έρωτας μπαίνουν σε ένα ιδιαίτερο φίλτρο που το καθορίζει ο εγωισμός τα παθη και τα λάθη και κυρίως οι σχέσεις εξουσίας που δένουν τα πρόσωπα αναμεταξύ τους. Τα πάντα όμως υποδεικνύουν τις ρίζες τους στα προσωπικά μας ελλείμματα. Στα προσωπικά μας ψεγάδια που γιγαντώνονται από τα βιώματα και τα υπερβολικά και διογκωμένα συναισθήματα.
Ο τρόπος που διοχετεύουμε τα ελλείμματα μας στους άλλους και ειδικά σε αυτούς που νομίζουμε πως τους αγαπάμε αλλά στην ουσία νιώθουμε πως τους έχουμε του χεριού μας.

Εν κατακλείδι

Το βιβλίο αυτό το αγάπησα για την εξαιρετική του πλοκή που αποδίδεται μεστά, περιεκτικά και ιδιαίτερα. Για την ξεχωριστή ατμόσφαιρα που δημιουργεί χωρίς να εκβιάσει το σασπένς, το μυστήριο και την αγωνία. Αυτά έρχονται από μόνα τους από την καταπληκτική διαχείριση των γεγονότων και το όλο στήσιμο της μυθοπλασίας.

Κάθε σκέψη, κάθε φαντασία πέφτει στο κενό μέσα απο καταιγιστικά γρήγορες εξελίξεις. Ένας λαβύρινθος πράξεων και αναμνήσεων μας κατευθύνει Βασανιστικά στην Τελευταία πράξη του δράματος. Στην τελευταία έξοδο που θα ανατρέψει τα πάντα φανερώνοντας στα μάτια μας έναν ακόμα απρόβλεπτο ένοχο.

Κυνήγι τρούφας Βάιος Κουκκόνης Εκδόσεις Πνοή ένα βιβλίο που το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Αποσπάσματα που ξεχώρισα

Γύρισε το κεφάλι ελαφρώς δεξιά και ένα συγκρατημένο χαμόγελο έλαμψε στο σκυθρωπό πρόσωπό του. Θέλησε να χαράξει στη μνήμη του τον ήχο που άφηνε το νερό του ποταμιού καθώς έτρεχε
λυσσασμένο, ακολουθώντας τη συνηθισμένη πορεία του προς τα ενδότερα του δάσους. Πόσο το ζήλεψε που κατόρθωνε να ξεπεράσει τη μεγάλη πέτρα που έμοιαζε ανήμπορη να ανακόψει τη ροή
του.
«Πόση δύναμη υπάρχει άραγε στο υγρό στοιχείο ώστε να συνεχίζει ακάθεκτο την κίνηση μπροστά και μόνο μπροστά! Τίποτα δεν είναι ικανό να ανακόψει την πορεία του. Εμπόδια πολλά, αλλά θέληση να προχωρήσει, ακόμα περισσότερη» σκέφτηκε. Το χαμόγελο έσβησε μεμιάς. Η διαπίστωση αυτή μπορούσε να εφαρμοστεί παντού εκτός από τη ζωή του, η οποία είχε πια στραγγίξει. Ψέματα. Αν στράγγιζε, θα σωζόταν και δεν θα άφηνε τα λιμνάζοντα νερά να τον
μολύνουν.
Άρπαξε τον μικρό σάκο μπροστά στα πόδια του και ψαχούλεψε τα πράγματα. Οι παλάμες του πάγωσαν μόλις άγγιξαν το πιστόλι που έκρυψε κάτω από τα ξυριστικά και τα σύνεργα για το κυνήγι. Το σήκωσε αργά χωρίς να το βγάλει έξω από την τσάντα. Το κοίταξε. Το τρέμουλο στα χείλη συντονίστηκε αυθόρμητα με το τρέμουλο του χεριού. Αφού βεβαιώθηκε ότι δεν τον έβλεπε
κανείς, ακούμπησε την κάννη πάνω στο μπουφάν, στο ύψος του στομαχιού. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που κανένα δάκρυ δεν έτρεξε. Όλα πια είχαν στερέψει.Ακόμα και οι θύμησες. Οι σκέψεις. Εκείνες οι φρικιαστικές σκέψεις έμοιαζαν με μνήμες μακρινές
που είχαν πια ξεφτίσει. Ξεκίνησε να πιέζει το δάχτυλο στη σκανδάλη. Στιγμή δεν πήρε τα μάτια του από το ποτάμι που συνέχισε να ρέει αδιάκοπα.
«Τι κάνεις, ρε! Σταμάτα» άκουσε μια φωνή. Σταμάτησε αίφνης να πιέζει τη σκανδάλη. Ο
θάνατος πήρε παράταση.
Γύρισε το κεφάλι του. Οι φωνές που άκουσε δεν προορίζονταν για τον ίδιο αλλά για τους δύο φίλους που ξεκίνησαν να μαλώνουν σαν τα κοκόρια.

«Σώματα ακυβέρνητα στα πάθη του μυαλού, ταλαιπωρημένα από τις αμαρτίες, αφήνονται να προσαρμοστούν στο σκοτάδι της ψυχής. Ξέρεις, φίλε; Δεν φοβάμαι που η κοινωνία μας έγινε θηρίο που σκίζει σάρκες. Φοβάμαι που προσαρμοστήκαμε. Συνηθίσαμε τα τέρατα ώστε να μοιάζουμε σ’ αυτά. Η ζούγκλα χαρακτηρίζεται σκληρή και αδυσώπητη» είπε κι έδειξε με το χέρι έξω από το παράθυρο. «Έξω υπάρχουν αρκούδες και τσακάλια, λύκοι και άγρια σαρκοβόρα ζώα. Επιβιώνουν στη δική τους κοινωνία, όμως όλα έχουν έναν κανόνα: δεν θα σκοτώσουν ποτέ για ευχαρίστηση, μόνο για επιβίωση.
»Στην κοινωνία της “δίποδης κυριαρχίας” επικρατεί η ερωτική δολοφονία! Η ψυχική! Η ηθική! Η κοινωνική! Η πολιτική! Το χειρότερο; Μπερδεύει το αίσθημα της ευχαρίστησης και της χαράς. Το εξισώνει με την αφαίρεση της ζωής και δημιουργεί ευφορία! Νιώθουμε ευχαρίστηση να “σκοτώνουμε” καθημερινά· όνειρα, ζωές, υπάρξεις, έχοντας ως στόχο μονάχα την αναθεματισμένη εγωκεντρική μας ύπαρξη. Βάλαμε στο κέντρο του κύκλου το “εγώ” κι αρπάξαμε τον διαβήτη, αφήνοντας τη γραμμή της ζωής να κυλήσει μονάχα γύρω από εμάς. Και χαιρόμαστε γαμώτο! Γελάμε. Μας αρέσει. Kι αυτό με τρομάζει. »Με τρομάζει η καταραμένη και φρικιαστική αυτή γραμμή γιατί δεν μπορούμε να την οριοθετήσουμε»